Ἡ παράδοσις τοῦ λαοῦ μας
δοκιμασμένος τρόπος ἀληθινῆς ζωῆς.
Ἐμεῖς αὐτὴν τὴν Ὀρθόδοξη παράδοσι
λάβαμε ἀπὸ τοὺς γονεῖς μας, ἀπὸ τοὺς παπποῦδες μας καὶ τὶς γιαγιάδες μας. Καὶ δὲν
θὰ τὴν ἀρνηθοῦμε, γιατί εἴδαμε ὅτι αὐτὴ εἶναι ἡ ἀληθινὴ ζωή. Δὲν θέλουμε αὐτὴν
τὴν ζωὴ νὰ τὴν ἀλλάξουμε, γιατί εἶναι δοκιμασμένη ζωή.
Καὶ δὲν εἶναι μόνο ἡ ζωὴ τῶν δικῶν
μας προγόνων. Εἶναι ἡ ζωὴ ἐκείνων ποὺ ἔκανα τὸ 1821, ἡ ζωὴ τοῦ
Μακρυγιάννη, τοῦ Κολοκοτρώνη, ὅλων αὐτῶν ποὺ θυσιάστηκαν «γιὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν
πίστι τὴν ἁγία καὶ τῆς πατρίδος τήν ἐλευθερία». Εἶναι ἡ πίστις τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ
τοῦ Αἰτωλοῦ, ποὺ κράτησε τὸ γένος καὶ τὸ ἔσωσε ἀπὸ τὸν ἐκτουρκισμό.
Γνωρίζετε ἐσεῖς ἔστω καὶ ἕναν ἥρωα
τοῦ ΄21, ὁ ὁποῖος νὰ ἦταν ἀντίχριστος; Ὅλοι ἦταν εὐλαβεῖς χριστιανοί, ἐξομολογοῦντο,
κοινωνοῦσαν καὶ ἀγωνίζονταν. Ἤθελαν νὰ κάνουν τὴν νέα Ἑλλάδα ἔθνος ἅγιον, στὸ ὁποῖο
νὰ βασιλεύη ὁ Χριστός. Ἔχουμε δικαίωμα ἐμεῖς νὰ ἀπαρνηθοῦμε αὐτὴν τὴν παράδοσι,
χωρὶς νὰ διαπράξουμε ὕβρι; Προσωπικὰ νομίζω δὲν ἔχουμε.
Καὶ γι΄αὐτὸ ἐμεῖς, μὲ τὴν χάρι τοῦ
Θεοῦ, θὰ μείνουμε...
σ΄ αὐτὴν τὴν παράδοσι, τὴν θεοκεντρική. Ὁ Χριστὸς θὰ εἶναι τὸ
κέντρο τοῦ πολιτισμοῦ μας. Δὲν θέλουμε ἕνα πολιτισμὸ ποὺ ὁ Χριστὸς θὰ εἶναι στὸ
περιθώριο. Γιατί αὐτὸς ὁ πολιτισμὸς θὰ εἶναι πολιτισμὸς τῆς φιλαυτίας ποὺ δὲν
βοηθεῖ οὐσιαστικὰ τὸν ἄνθρωπο.
Αντίθετα μὲ τὸν θεοκεντρικὸ
πολιτισμό της ἡ Ἐκκλησία δέχεται ὅλα καὶ τὰ ἁγιάζει ὅλα. Ἡ Ἐκκλησία ὑπάρχει ὄχι
γιὰ νὰ καταπιέζει τοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ γιὰ νὰ τοὺς ἐλευθερώνη. Καὶ γι΄ αὐτὸ ἔχουμε ἀνάγκη τὴν Ἐκκλησία.
Στὴν προσπάθεια ποὺ γίνεται νὰ
χωρισθῆ ὁ κόσμος ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, θὰ ποῦμε "ὄχι" μὲ
τὸν καθημερινό μας ἀγώνα νὰ μὴ ζοῦμε ἐγωιστικά, ἀλλὰ εὐχαριστιακά. Νὰ
προσφερώμαστε στὸν Θεὸ καὶ στὸν συνάνθρωπό μας.
Θὰ ποῦμε "ὄχι" μὲ τὴ
συμμετοχή μας στὴν Θεία Λειτουργία. Διότι κάθε φορᾶ ποὺ συμμετέχουμε στὴν Θεία
Λειτουργία, λέμε ἕνα "ὄχι" στὴν τάσι αὐτὴ τῆς ἐκκοσμικεύσεως. Θὰ ποῦμε
ἀκόμα "ὄχι" μὲ τὸν τρόπο ποὺ ἀντιμετωπίζουμε τοὺς συνανθρώπους μας καὶ
τὰ ὑλικὰ συμφέροντα, τὰ ὑλικὰ πράγματα. Ὅταν ἐμεῖς πηγαίνουμε μὲν στὴν Ἐκκλησία,
ἀλλὰ ἡ ζωή μας μετὰ τὴν Ἐκκλησία δὲν εἶναι ζωὴ ἀγάπης, προσφορᾶς, θυσίας,
δικαιοσύνης, σεβασμοῦ τῆς ἐλευθερίας τῶν ἄλλων ἀνθρώπων, δὲν λέμε ἀληθινὰ
"ὄχι" στὴν ἀνωτέρω προσπάθεια. Ψέμματα λέμε. Γι΄ αὐτὸ δὲν ἀρκεῖ νὰ πᾶμε
στὴν Ἐκκλησία νὰ ζήσουμε τὴν θυσία τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ βγαίνοντας ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία
νὰ θυσιαστοῦμε γιὰ τὸν ἀδελφό μας.
Καὶ τότε θὰ ἔχη ἀξία ἡ συμμετοχή
μας στὴν Θεία Λειτουργία.
Θὰ ποῦμε ἀκόμα "ὄχι" σ΄
αὐτὴν τὴν προσπάθεια δημιουργίας ἑνὸς ἐγωιστικοῦ πολιτισμοῦ, μὲ τὴν προσευχή
μας, μὲ τὴν ὁμολογία μας. Πρέπει καὶ νὰ ὁμολογήσουμε σήμερα τὴν πίστι μας, ὅταν
ἀμφισβητοῦνται οἱ βάσεις καὶ τὰ θεμέλια της χριστιανικῆς ζωῆς.
Θὰ τελειώσω μὲ τὰ λόγια του ἁγίου
Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, ὁ ὁποῖος ἔτσι ζοῦσε τὸν κόσμο, εὐχαριστιακά, ἔτσι ἐδίδαξε
τὸ ἔθνος μας νὰ ζῆ, καὶ ἔτσι θυσιάστηκε. Ὅπως γνωρίζετε, ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ἐσφράγισε
τὸ ἀποστολικό του κήρυγμα μὲ τὸ αἷμα ποὺ ἔχυσε γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καὶ γιὰ
τὴν ἀγάπη τῶν συνανθρώπων του. Εἶχε πόθο νὰ μαρτυρήση, καὶ δὲν ἀναπαυόταν ἕως ὅτου
ἔχυσε τὸ αἷμα του γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ.
Ἐδίδασκε λοιπὸν ὁ ἅγιος ἱερομάρτυς
καὶ ἰσαπόστολος Κοσμᾶς: «Καὶ πρῶτον ἔχομεν χρέος νὰ ἀγαποῦμεν τὸν Θεόν μας,
διατὶ μᾶς ἐχάρισε τόσην γῆν μεγάλην, εὐρύχωρον, ἐδῶ πρόσκαιρα νὰ κατοικοῦμεν,
τόσες χιλιάδες μυριάδες χόρτα, φυτά, βρύσες, ποταμούς, πηγάδια, θάλασσα, ψάρια,
ἀέρα, ἡμέρα, νύκτα, φωτιά, οὐρανόν, ἄστρα, ἥλιον, φεγγάρι. Ὅλα αὐτὰ διὰ ποῖον τὰ
ἔκαμε; διά ἐμᾶς. Τί μᾶς ἐχρεωστοῦσε; Τίποτα. Ὅλα χάρισμα. Μᾶς ἔκαμεν ἀνθρώπους
καὶ δὲν μᾶς ἔκανε ζῶα, μᾶς ἔκαμεν εὐσεβεῖς καὶ ὀρθοδόξους χριστιανοὺς καὶ ὄχι ἀσεβεῖς
καὶ αἱρετικούς. Καὶ μὲ ὅλον πού ἁμαρτάνομεν χιλιάδες φορὲς τὴν ὥραν, μᾶς εὐσπλαχνίζεται
χιλιάδες φορὲς τὴν ὥραν, μᾶς εὐσπλαχνίζεται ὡσὰν πατέρας καὶ δὲν μᾶς θανατώνει
νὰ μᾶς βάλη εἰς τὴν Κόλασιν, ἀλλὰ καρτερεῖ τὴν μετάνοιάν μας μὲ τὰς ἀγκάλας του
ἀνοικτᾶς, πότε νὰ μετανοήσωμεν, νὰ παύσωμεν ἀπὸ τὰ κακὰ καὶ νὰ κάνωμεν τὰ καλά,
νὰ ἐξομολογηθοῦμεν, νὰ διορθωθοῦμεν, νὰ μᾶς ἀγκαλιάση, νὰ μᾶς φιλήση, νὰ μᾶς
βάλη εἰς τὸν Παράδεισον νὰ χαιρώμασθε πάντοτε. Τώρα τέτοιον γλυκύτατον Θεὸν καὶ
τέτοιον γλυκύτατον αὐθέντην καὶ δεσπότην δὲν πρέπει καὶ ἐμεῖς νὰ τὸν ἀγαποῦμεν
καί, ἂν τύχη ἀνάγκη, νὰ χύσωμεν καὶ τὸ αἷμα μας χιλιάδες φορὲς διὰ τὴν ἀγάπην
του, καθὼς τὸ ἔχυσεν καὶ ἐκεῖνος διὰ τὴν ἀγάπη μας;".
Συνέχεια ἀπὸ ἐδῶ, ἀπ’ τὸ βιβλίο τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Γεωργίου Καψάνη, προηγουμένου Ἱ. Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὅρους.
πηγή-http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2014/07/blog-post_7677.html#more
